به یاد شهداء

درست یازده سال پیش در چنین روزی حدود 400 نفر از مردم بی گناه یکاولنگ بدست طالبان قتل عام شدند.

چند وقت پیش که کابل بودم شبی مهمان یکی از دوستان بودم که خانه شان قلعه شاده، پشت سر مدرسه آیت الله تقدسی بود،  او درباره روزهای سخت سالهای 71-73 صحبت کرد و از خاطرات دفن شهدا، آنهم شبانه در قبرستان سرکاریز قصه کرد، فردای آن روز جهت ادای احترام به آن شهدای گمنام به آنجا رفتم که اینک به گورستانی فراموش شده تبدیل شده است، جایی که صدها تن از یاران بابه در روزهای سخت مقاومت در آنجا آرمیده اند، جایی که بابه نیز وصیت کرده بود آنجا دفن گردد اما اینک جولانگاه نوجوانان منطقه شده است برای تشلی بازی!

با موبایلم چند قطعه عکس از این گلزار شهدا گرفتم

پس از قرائت فاتحه  از پل سوخته تا پل داکتر مهدی را پیاده طی کردم، جایی که اینک محل زیست دهها تن معتاد تبدیل شده، به گفته یکی از مقامات حوزه شش امنیتی پلیس  در هوای چند درجه زیر صفر کابل شبی یک یا چند تایشان می میرند و آنها مجبورند جنازه شان را منتقل کنند و در جایی گم و گور کنند این فرد قصه کرد که پل سوخته نقطه مرزی بین سه حوزه پلیس می باشد؛ حوزه شش، حوزه سه و حوزه پنج، (از وسط دریا نیمه غربی مربوط به حوزه شش و نیمه شرقی مربوط به دو حوزه دیگر است از وسط پل سوخته قسمت شمال آن مربوط به حوزه پنج و قسمت جنوب آن مربوط حوزه سه می باشد) و هر معتادی که جان دهد پلیس های حوزه ای که زود تر خبر شوند کوشش می کنند جسد را در منطقه استحفاظی حوزه دیگر برانند تا مسئولیت بر عهده آن حوزه شود، بعد از پل داکتر مهدی بطرف دهبوری روان شدم از کوچه ای عبور کردم که دو طرف آن دیوارهای سیمانی گذاشته شده بود و نگهبانان در حال پاسبانی بودند، آن جا خانه استاد محقق بود، چه روزگاری است دهها معتاد درست در زیر کلکین خانه استاد در شب های سرد زمستان با سرما دست و پنجه نرم می کنند،

حکومت و جامعه جهانی که خواب است اما استاد، حاجی صاحب های مافیای زمین و دهها تن ثروتمند دیگر هزاره با موتر های صفر کیلومتر پنجاه تا صد هزار دالری خویش هر روز از این منطقه بی تفاوت عبور می کنند!

صحبت از شهید و شهدا بود به کجا انجامید!