۱۳۹۰ بهمن ۹, یکشنبه

بازی با اسلحه

دو شب پیش یکی از دوستان تلفن کرد و گفت شنیدم در محله شما دختر جوانی (خواهر خانم محافظ آقای واحدی بهشتی-عضو شورای ولایتی) خودکشی کرده است، من اظهار بی اطلاعی کردم، رادیو ها و رسانه های محلی نیز خبر نداشتند (مانند همیشه شهروندان از رسانه ها جلوتر بودند)، تازه شب گذشته دو رادیوی محلی در این زمینه خبری کوتاه را منتشتر کردند، اما در نبود اخبار موثق شایعات و اخبار سرچوک همچنان نقل مجالس می باشد.

امروز به شورای ولایتی رفته بودم از آقای واحدی بهشتی که همسایه مان نیز هست جریان را پرسیدم وی با تأسف گفت این حادثه بعد از ظهر روز جمعه در حویلی ایشان اتفاق افتاده است، وی افزود خانواده محافظم نیز در حویلی ما به عنوان همسایه زندگی می کرد، از یکسال پیش خواهر خانمش  که حدود 15 ساله بود با ایشان بود، آن دخترک خیلی دوست داشت پلیس شود، آن روز حادثه محافظم در شورا بود،  بچه ها مشغول آوردن آب از نل بودند آن دختر در خانه تنها بود و اسحله محافظم (دامادشان) نیز در خانه بود، آن دختر با اسلحه بازی می کند که ناگهان صدای فیر از خانه شنیده می شود، من در خانه بودم بلافاصله رفتم به خانه محافظم   دیدم که هنوز نفس داشت، زنگ زدم به محافظم، او آمد، وی را فوری به شفاخانه منتقل کردیم که بعد از مدتی وی جان به جان آفرین تسلیم کرد.

وی از من خواست در این زمینه اطلاع رسانی نمایم تا جلوی شایعات گرفته شود.
قرار اطلاع، جنازه برای تحقیقات بیشتر به طب عدلی در کابل منتقل شده است.
نمایش فیلم های جنگی یا اکشن، موجودیت سلاح های اسباب بازی، غفلت بزرگسالان در نگهداری اسلحه و ...اطفال را آسیب پذیر می کند.
(توضیح و عذر خواهی؛ روز گذشته  در این پست عبارتی به نقل از محترم واحدی نوشته بودم که به علت شفاهی بودن گفتگو آن عبارت را اشتباه نوشته شده بودم، بدینوسیله ضمن عذر خواهی، این پست را امروز تصحیح نمودم)

۱۳۹۰ دی ۲۵, یکشنبه

مهاجرین برگشته از ایران

دوستی دوبار پیام ارسال داشته و مشکل برخورد بد جامعه افغانستان با مهاجرین برگشته از ایران را مطرح نموده است، دو هفته پیش مجله فرهنگی رادیو بی بی سی هم بحثی را با چند چهره فرهنگی برگشته از ایران مطرح نمود که آنها نیز دقیقن به همین موضوع اشاره داشتند، چندی پیش هم مطلبی را نوشتم که و در آن اشاره کردم که پست های مدیریتی هزارستان اینک به دست کسانی هستند که از این منطقه نیستند چرا متخصصین خود این مردم به ویژه از ایران نمی آیند تا این خلاء را پر کنند و در آنجا نیز دوستی از ایران پیام دادند که دوستان زیادی مشتاق اند اما برخوردهای بد و نامناسب، وضعیت فساد اداری، خویش خوری و ... مانع از جذب این کادرها می شود.

آن دوست نوشته است که خیلی ها به ویژه در کابل به آنهایی که از ایران برگشته اند القاب و صفات نامناسب و غیر اخلاقی می دهند، وی مدعی است که این القاب و صفات یک توطئه از قبل طراحی شده توسط انحصار طلبان برای راندن این متخصصین از جامعه است و این زنگ خطری است که باید آنرا افشا کرد وی می نویسد متأسفانه این صحبت ها بیشتر از سوی خودی هاست تا دیگران!


۱۳۹۰ دی ۲۲, پنجشنبه

بومیان و کوچیان افغانستان

دوستی به تعداد محدود کتاب دوجلدی "بومیان و کوچیان افغانستان" نشر شده توسط موسسه علمی فرهنگی افق نوین که شامل 30 مقاله علمی و تحقیقی می باشد از کابل برایم روان کرده است تا به دسترس علاقمندان آن قرار دهم، کسانی که در بامیان اند و علاقمند دریافت این کتاب هستند می توانند تلفنی با من تماس بگیرند.

کسانی که در کابل هستند می توانند از دفتر این موسسه واقع در کابل، پل سوخته، گولایی دواخانه، روبروی هوتل الماس غرب مراجعه کنند.

۱۳۹۰ دی ۱۹, دوشنبه

به یاد شهداء

درست یازده سال پیش در چنین روزی حدود 400 نفر از مردم بی گناه یکاولنگ بدست طالبان قتل عام شدند.
چند وقت پیش که کابل بودم شبی مهمان یکی از دوستان بودم که خانه شان قلعه شاده، پشت سر مدرسه آیت الله تقدسی بود،  او درباره روزهای سخت سالهای 71-73 صحبت کرد و از خاطرات دفن شهدا، آنهم شبانه در قبرستان سرکاریز قصه کرد، فردای آن روز جهت ادای احترام به آن شهدای گمنام به آنجا رفتم که اینک به گورستانی فراموش شده تبدیل شده است، جایی که صدها تن از یاران بابه در روزهای سخت مقاومت در آنجا آرمیده اند، جایی که بابه نیز وصیت کرده بود آنجا دفن گردد اما اینک جولانگاه نوجوانان منطقه شده است برای تشلی بازی!





با موبایلم چند قطعه عکس از این گلزار شهدا گرفتم

پس از قرائت فاتحه  از پل سوخته تا پل داکتر مهدی را پیاده طی کردم، جایی که اینک محل زیست دهها تن معتاد تبدیل شده، به گفته یکی از مقامات حوزه شش امنیتی پلیس  در هوای چند درجه زیر صفر کابل شبی یک یا چند تایشان می میرند و آنها مجبورند جنازه شان را منتقل کنند و در جایی گم و گور کنند این فرد قصه کرد که پل سوخته نقطه مرزی بین سه حوزه پلیس می باشد؛ حوزه شش، حوزه سه و حوزه پنج، (از وسط دریا نیمه غربی مربوط به حوزه شش و نیمه شرقی مربوط به دو حوزه دیگر است از وسط پل سوخته قسمت شمال آن مربوط به حوزه پنج و قسمت جنوب آن مربوط حوزه سه می باشد) و هر معتادی که جان دهد پلیس های حوزه ای که زود تر خبر شوند کوشش می کنند جسد را در منطقه استحفاظی حوزه دیگر برانند تا مسئولیت بر عهده آن حوزه شود، بعد از پل داکتر مهدی بطرف دهبوری روان شدم از کوچه ای عبور کردم که دو طرف آن دیوارهای سیمانی گذاشته شده بود و نگهبانان در حال پاسبانی بودند، آن جا خانه استاد محقق بود، چه روزگاری است دهها معتاد درست در زیر کلکین خانه استاد در شب های سرد زمستان با سرما دست و پنجه نرم می کنند،
حکومت و جامعه جهانی که خواب است اما استاد، حاجی صاحب های مافیای زمین و دهها تن ثروتمند دیگر هزاره با موتر های صفر کیلومتر پنجاه تا صد هزار دالری خویش هر روز از این منطقه بی تفاوت عبور می کنند!

صحبت از شهید و شهدا بود به کجا انجامید!

۱۳۹۰ دی ۱۷, شنبه

توقف کار شفاخانه یکصد بستر ایرانی ها

سال گذشته سفیر ایران در جریان افتتاح لیسه مسلکی زراعت وعده داد که یک شفاخانه مجهز 100 بستری را به هزینه 20 ملیون دالر در بامیان احداث خواهند کرد.
بالاخره بعد از مدت ها کار اولیه این شفاخانه در دشت عیسی خان شروع شد، اما مدتی است که این کار متوقف شده است، والی صاحب در مصاحبه خود با خبرگزاری جمهور گفته است که شخصن دستور توقف این پروژه را داده است، آنهم به دو دلیل اول اینکه آنها (ایرانی ها) مجوزی از وزارت صحت عامه نداشتند، دوم اینکه بنیاد انکشافی آقا خان در بخش صحت قرارداد 32 ساله دارد.

من از نزدیک شاهد تلاش های خانم سرابی برای  انکشاف بامیان هستم، اما تبعیض و تعصب دولتمداران کابل مانعی است بزرک برای انکشاف این ساحه اما این بار فکر می کنم  دلایل فوق دلایل قانع کننده ای نیست برای محروم ماندن بیشتر این مردم از خدمات صحی!!

شفاخانه ولایتی بامیان که توسط بنیاد انکشافی آقا خان اداره می گردد به گفته مسئولین اش فقط عملیات های عاجل را قبول می کند، بخش دندان آن با وجود امکانات مجهزی که پی آر تی سنگاپوری ها در اختیارش گذارده اند، تنها کاری که می کند کشیدن دندان است، فیزیوتراپی ندارد، بخش چشم، گوش و گلو، ارتوپدی، دارو و ... ندارد،  با این وجود، توقف ساخت شفاخانه ایرانی ها و ارجاع آن به کابل با آن همه تبعیض و تعصب فکر می کنم کار مناسب نیست.
وانگهی والی صاحب قانون را دلیل می آورد، وی در این مصاحبه و جاهای دیگر بارها اشاره کرده است که وزارت انرژی و آب، در این ده سال هیچ پروژه انکشافی در این ولایت تطبیق نکرده و تاکنون هیچ وقعی هم به اعتراضات مدنی مردم نگذاشته است، آیا این کار وزیر و وزارت قانونی است؟ 

من فکر می کنم رقابت بین آمریکایی ها و ایرانی ها دلیل اصلی این توقف باشد، من طرفدار این دو کشور نیستم اما فکر می کنم، منافع ما و منافع مردم ایجاب می کند که برای رشد و انکشاف مردم خود تلاش کنیم و فرصت ها را هدر ندهیم و هنر آن است که از هر موقعیتی برای توسعه این سرزمین استفاده کنیم، آنگاه  نام ما در اذهان این مردم برای همیشه خواهد ماند ورنه آیندگان طوری دیگر قضاوت خواهند کرد!!

۱۳۹۰ دی ۱۳, سه‌شنبه

بازرسی پلیس بامیان

دیروز ساعت 4 صبح راه افتادم به طرف بامیان، در ایستگاه بامیان (گولایی) دواخانه رانندگان به جانم ریختند، هرکدام به طرفی کش می کردند، کش کشک زیاد بود، نزدیک بود شانه دردناکم را که اینک فکر می کنم بهبود یافته، دوباره به حالت اول در بیاورند با فریاد بلند گفتم که می خواهم سوار کورولایی شوم که فقط یک نفر کمبود دارد و آماده حرکت باشد، این معیار قرار دادن سبب شد که تنها یک راننده مرا به طرف موتر خود بکشد، موترش منتظر یک مسافر بود، بعد مبلغ 200 افغانی را "نماینده" از راننده گرفت، به قول راننده "پول حرام"، نمی دانم که این نماینده را کی تعیین کرده و این مبلغ و تکتی که می دهد به چی درد می خورد و چه نوع خدماتی را به رانندگان می دهد، فکر می کنم که یک تیکه داری است و به قول راننده ها یک پول زور می باشد، با دعا و صلوات و خواندن آیت الکرسی حرکت کردیم، موتر ما از روی پل نو ساز  کوته سنگی به طرف سیلو حرکت کرد و بعد به طرف کوتل خیرخانه، شمالی و شاهراه غور بند.

تا چهارده غوربند در عالم خواب و بیداری نفهمیدم که چطور آمدیم، سرک کاملن قیر (آسفالت) بود و به برکت چندین پسته امنیتی، کدام حادثه امنیتی هم چند وقتی است که گزارش نشده به همین علت سیم کارت موبایل و کارت بانکی ام را پنهان نکرده بودم.

از این منطقه به بعد تا نزدیکی های کوتل شیبر مردم محل سرعت گیرهای زیادی را روی سرک آسفالت درست کرده اند و نزدیک کوتل شیبر و کوتل شیبر سرک همچنان به حالت قبلی خود بود  و گولایی های کوتل هم کمی یخبندان و خطرناک شده بود و کوتل هم خشک بود.

در سر کوتل درست در نقطه مرز ولایت بامیان پسته امنیتی ایجاد شده که پلیس موظف آن موتر ما را تلاشی کرد از جمله بیگ (ساک) مرا خوب گشت بعد از آن در پسته دوآبی شیبر بازهم تلاشی مجدد و پسته شش پل هم  همان تلاشی تکرار شد و نهایت پسته دهن ککرک (ابتدای شهر بامیان) هم قصه فوق تکرار شد به آن عسکر گفتم، دوست عزیز لازم نیست تمام لباس های مرا بیرون بریزی، یک بار بلندش کن از روی وزن اش و لباسهایی که در رویش قرار داره معلوم می شه که لباس است، اگر  دنبال اسلحه و واسکت انفجاری می گردی که در اینجا نیست، وانگهی از قیافه ما هم معلوم است که از جمله براداران (راضی با ناراضی) نیستیم اگر دنبال مواد مخدر و آثار باستانی هستی که موترهایی که از بامیان خارج می شود را بگرد!

القصه؛ این گفتار تأثیر خود را گذاشت و سبب شد عملیات تلاشی زودتر ختم گردد، آن موانع روی سرک و این تلاشی ها سبب شد که ساعت 11 صبح به بامیان برسم، در حالیکه که انتظار داشتم که ساعت 9.5 یا 10 برسم، این در حالی است که در مسیر رفتن به کابل نزدیکی های کابل پلیس ها وقتی به موتر و سرنشینان هزاره آن می نگرند و می فهمند که از بامیان آمده اند، بدون هرگونه تلاشی اجازه عبور به کابل می دهند نفهمیدم یا بامیان  مهم تر از کابل است و یا پلیس های اینجا خیلی مسلکی ترند!!

  راننده بیچاره شاکی بود و از من تقاضا کرد که حرف و شکایتش را به جایی برسانم و من هم با این نوشته خواستم که شکایت وی را (از نماینده، سرعت گیرها و تلاشی های زیاد) به گوش مسئولین برسانم.

تذکر: از همه عزیزان خواننده که در پست قبلی ابراز همدری کرده و راهنمایی نمودند تشکر می کنم، هدف از آن پست فقط اعلام دلایل غیبت ام بود نه خدای ناکرده مکدر کردن خاطر دوستان و یا احیانن سوء استفاده شخصی!