مکتب

دیروز اولین روزی بود که مکتب های اینجا (منطقه سردسیر) باز شد، عرفان را برای اولین بار بردم مکتب شامل کردم، صنف اول.

لیسه ذکور مرکز بامیان!

گرچه لیسه تازه جور شده است اما کثرت شاگردان به حدی است که حدود 15 خیمه هم در اطراف صحن مکتب برپا شده و صنف عرفان آخرین خیمه، آنهم در پشت مکتب، خیمه ای کهنه و پاره پاره بود.

عرفان را شاندم و چند توصه کرده  و خداحافظی کردم، از گوشه پاره خیمه چند دقیقه ای او را پاییدم، بچه نازدانه ام چطور با دوستان چدید ارتباط برقرار خواهد کرد و ...نه معلم، نه صنف و نه درس!

و امروز شنیدم که یکی از دوستان یک مکتب خصوصی باز کرده ماهی 4000 افغانی، به نظر خیلی زیاد است و شاید هم هدفشان انتفاعی باشد تا درد و رنج عدم آموزش با کیفیت!

به نظر من تنها راه برای مردم افغانستان و به ویژه هزاره جات تکیه بر علم و آموزش است که بتواند آنها را از فقر و بدبختی نجات دهد، البته نه این سیستم کهنه دولتی بلکه آموزشی نوین و با کیفیت و غیرانتفاعی!