فقر و حقوق بشر

چند وقت پیش سراغ خانواده ای ساکن در قریه توپچی،مرکز بامیان رفته بودم از سرپرست خانواده درباره شیوه زندگی شان پرسیدم او گفت:

حاصلات گندم سال گذشته خوب بوده و نیاز نان خانواده را برطرف می کند و فقط تا برداشت دیگر 3 الی 4 بوجی آرد مجبورم بخرم حاصلات کچالو را هم فروخته ام اما خریدار پولش را تا هنوز نپرداخته است، خوراک آنها بیشتر کچالو و برنج وطنی است، 

میوه را به ندرت می خورند مگر در فصل تابستان، سیب می خورند، آنهم حاصل درختان خودشان است، گوشت هم کم در سفره آنها پیدا می شود مگر در ایام عید قربان باشد یا اینکه کدام مال یا گوسفند آنها در حال تلف شدن باشد و تخم مرغ ها را هم بنام تخم وطنی به سوداگران سیار می فروشند!

چند بز، یک گاو نر و یک گاو ماده و یک مرکب دارد، او بعد از اینکه حاصلات کچالو و گندم اش را جمع کرد هر سحرگاه به کوه برای آوردن هیزم می رود.

او وقتی بازار برای خرید می آید فقط شکر، چای، روغن و برخی موارد لباس و کفشی برای بچه هایش می خرد.

او بارها از من تقاضای کار به عنوان نگهبان، نظافت چی و ... در موسسه را کرده است اما برای تصاحب چنین شغل هایی داوطلب زیاد وجود دارد و رئیس موسسه هم دوست، آشنا و فامیل بی کار زیاد می شناسد، هرچه نکند صله رحم است!

به نظر من زندگی او در سطح متوسط قرار دارد، در روبروی قریه آنها بیش از صد فامیل مهاجری که از خارج آمده اند و دولت برای آنها زمین داده اند و خانه ای ساخته اند زندگی می کنند، آنها نه زمین برای زراعت دارند و نه مال و مواشی و نه حق دارند از کوه هیزم بیاورند، آنها عموما" قالین باف اند، البته فشار کار بیشتر روی زنان و دخترانشان است!
اکثر مردم اینجا اینطوری زندگی می کنند.

در چنین جامعه ای نقض های حقوق بشری چون خشونت علیه زنان و اطفال، منع اطفال از مکتب، ازدواج اجباری و اخذ گله یا شیربها و ..به وفور یافت می شود و یکی از عوامل آن فقر است، این مسئله به خوبی در گزارش اخیر سازمان ملل انعکاس یافته.

دولت و جامعه جهانی نیز در حل این مشکل بشری گام های محسوسی را برنداشته است.

یعنی تا فقر است، نقض حقوق بشر هم خواهد بود!
برای تأمین حقوق بشر باید با فقر مبارزه کرد.