وقتی می خواستم از وضعیت دسترسی مردم به بسیاری از حقوق شان در ولسوالی های جاغوری، ناهور و مالستان با مردم و مسئولین صحبت کنم اولین نگرانی آنها بدی وضعیت امنیتی راهها بود.
این وضعیت بر روی دیگر خدمات و دسترسی مردم به حقوق شان تأثیر مستقیم انداخته بود، یادم است یکی از مسئولین جاغوری که روزگاری در بامیان بود و با وی آشنا بودم، درد دل کرد که دو سال است که از جاغوری بیرون رفته نتوانسته است و می گفت در این برهه از زمان خوب است که آدم، فرد معمولی باشد "نه یک شخصیت شناخته شده و مطرح!"
البته تأمین امنیت راههای هزارستان بیشتر به همکاری مردمی که در مسیر زندگی می کنند ارتباط دارد، اگر آنها با نیروهای امنیتی همکار باشند کسی نمی تواند امنیت را برهم زند و این امر هم بستگی دارد به توانایی دولت در قناعت دادن این مردم، فکر می کنم در وضعیت فعلی این شکاف روز به روز بیشتر می شود و یک جای کار از طرف دولت یا مردم محل اشکال دارد.
۱ نظر:
بدبختی اینجاست که در وطن ما کسی دلش برای دیگری نمیسوزد و خالصانه همکاری نمیکند. مردم در مسیر راههای هزارستان غالبا پشتون ها هستند که هیچ رغبتی به امنیت نشان نداده اند حتی در مناطق خودشان چه رسد به راههایی که به هزارستان منتهی میشود. اگر بدانند که ناامنی فلان راه به نفعشان خواهد بود مسلاما آن راه ناامن خواهد ماند و اگر به نفعشان نباشد در قبال امنیت راهها بی تفاوت خواهند بود.
ارسال یک نظر