وضعیت مردم در ولسوالیها

امروز دو تن از همکاران را که از ولسوالی های ولایت بامیان برگشته بود دیدم و نظر آنها را راجع به آن مناطق پرسیدم؛

اولی درباره پنچاب، ورس و یکاولنگ گفت: حق دسترسی به عدالت (سیستم عدلی و قضایی، یعنی محکمه و سارنوالی) بدتر از گذشته است، در این مناطق قاضی ها و سارنوالان خیلی ضعیفی کار می کنند که از سواد حقوقی لازم بی بهره یا کم بهره اند به همین منظور کوشش می کنند قضایا را از طریق ریش سفیدی و مذاکره حل کنند تا از راههای قانونی!؛

در تشکیل قضایی ولسوالی سه قاضی باید باشد که در هر ولسوالی ذکر شده یک قاضی وجود دارد که اکثر مواقع هم آنها در محل کارشان حاضر نمی باشند، به طور مثال در چهار ماه گذشته در ورس (یکی از ولسوالیهای پر نفوس بامیان) قاضی تشریف نداشته است و هم اکنون نیز قاضی پنجاب هنوز از رخصتی عید فطر بازنگشته است!

هم چنین گفت با وجود گذشت چند ماه از حادثه مشکوک مسموم شدن دانش آموزان در مکاتب دخترانه یکاولنگ و پنچاب هنوز 13 تن از دانش آموزان لیسه نسوان پنچاب به علت ادامه ضایعات آن حادثه نمی توانند به کلاس و درس شان حاضر شوند.

و دوست دیگر که ماه گذشته به مالستان سفر کرده بود نیز گفت یک مکتب در آنجا نیز به چنین وضعی مبتلا شده بود و دولت در تداوی آن دختران نیز هیچ کاری نکرد و برخی خانواده ها که از وضع اقتصادی خوبی برخوردار بودند، فرزندشان را برای تداوی به کشورهای همسایه بردند و دولت حتی در قسمت اخذ ویزا نیز با آنها همکاری نکرد!

او در ادامه گفت بیماری دامی بروسلوز یا تب مالت مواشی زیادی از مردم آن ساحه را مبتلا کرده است، بیماری که چند ماه پیش اتفاق افتاده است و هنوز کنترل نشده است.

یعنی با این حساب هرچه بدبختی است سر مردم بیچاره است و کسی هم به خود زحمت نمی دهد تا مسئولیت به عهده بگیرد.

دوست دیگر از کهمرد (ولسوالی که در شمال این ولایت قرار دارد و هم مرز است با مناطق نا آرام بغلان چون تاله و برفک)گفت که شب نامه ای مشکوک در آن ساحه بین مردم نشر شده است و مردم را از همکاری با دولت و موسسات منع کرده و هشدار داده که اگر کسی سرپیچی کند عواقب اش بر آن خودشان است!!