من هم مثل دهها هموطن دیگرم که بخاطر ارتباطات فرهنگی نزدیک یا سالها زندگی در ایران به مسایل این کشور علاقه مند هستند انتخابات ایران را به ویژه از سال 1388 از نزدیک دنبال می کردم؛ اعتراضات مدنی، جنبش سبز، جوانان، تظاهرات های خیابانی، ایستادگی در برابر دیکتاتور بزرگ و اینکه چگونه قربانی دادند، زخمی شدند و دهها تن از آنان به زندان رفتند شکنجه شدند، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و حتی مورد تجاوز قرار گرفتند، بیشتر سرکوب شدند، احزاب شان منحل شد، رهبران شان در حصر قرار گرفت یا ممنوع السفر شدند و روز به روز به فضای یاس و ناامیدی شان افزوده شد
اما جنبش مبارزات مدنی شان فروکش نکرد، از مبارزات تند خیابانی که بی رحمانه توسط جانیان سرکوب می شدند تغییر رویکرد دادند، شبکه های اجتماعی فعال شد، رهبران شان هم علی رغم فشار و زندان صبورانه تحمل کردند و ایمان داشتند که عاقبت از آن صابرین هست بنابر این چهار سال بعد همین که اندک فرصت برای مردم فراهم شد آن خواسته جمعی شان را یک صدا فریاد کردند و خواست جمعی شان را به کرسی نشاندند این پیروزی بزرگ پیروزی عقل، خرد، حلم و اندیشه بر احساسات و تندروی می باشد.
این پیروزی بر من و مردم میهن ام نیز این نوید را می دهد که خواست جنبش ها و حرکت های مدنی بر علیه تبعیض، بی عدالتی، انحصار، نقض حقوق اقلیت ها، نقض حقوق زنان و ... بالاخره حاکمان هرچند سخت جان و دیکتاتور باشد را به تسلیم و تمکین وا خواهد داشت فقط منتظر زمان بود و در این مدت نباید خسته و ناامید شد؛ تلاش، همبستگی، شبکه سازی و تزریق امید و انرژی را نباید در این دوره فراموش کرد.
مثال ساده اش حرکت مدنی دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی کابل می باشد که ظاهرن با فریب و خدعه حاکمیت برچیده شد و دانشجویان را ناامید کرده باشد اما اگر این دانشجویان از راههای دیگر همواره بر خواست های عدالتخواهانه و مبارزات شان بر علیه تبعیض و تعصب ادامه دهند دیری نخواهد پایید که شاهد پیروزی را در آغوش خواهند فشرد این وعده ای است که پروردگار به مستضعفین داده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر