اعتماد به نفس

دیروز در ادامه تهیه گزارش از وضعیت زندگی مغاره نشینان به مغاره پیرمرد و پیر زنی رفتم که بیش از 30 سال بود در آنجا زندگی می کردند، پرسیدم آیا زندگی در مغاره را خوش دارید؟ خودتان برای حل این مشکل چقدر تلاش کرده اید؟

پیرزن پس از اندکی سکوت، نگاهی عمیق و آهی سرد گفت: "شاید مو هم هست کده خدا بشیم و لیاقت خانه و سرپناهی ره دشته بشیم" و پس از کشیدن نفسی عمیق افزود: شاید مصلحت خدا چنین بوده.

پیرمرد هم افزود: در این مغاره حیوان هم زندگی نمی کند، تلاش زیاد کردم اما هیچ پس انداز نشد که خرج خرید توته ای زمین و چند چوب برای پوشش شود.

پیرزن در آخر گفت: "بچی مره آزار نده!"
البته سئوالاتم هدف دار بود، نمی دانم چرا او چنین احساس کرد.