بی انصاف

دیروز برای بازدید از پروژه ساختمانی در شهرک زرگران (مرکز بامیان) رفته بودم، سه کارگر مشغول پایین کردن سنگ های تهداب از موتر کاماز بودند، سنگهایی به وزن 30 الی 50 کیلو گرم، موتر حدود 15 تن بار داشت، آنها روزه دار بودند و عرق می ریختند و سخت خسته شده بودند از موتر وان پرسیدم که به آنها چند می دهی؟ گفت 100 افغانی، گفتم هر نفر؟ گفت: نه، برای همه شان!!

یعنی هر نفر 33 افغانی، گفتم: خیلی بی انصافی، 3500 افغانی می گیری و فقط 100 افغانی به کارگران می دهی؟!

او ننه من غریبم در آورد که تیل گران است، سنگ کن ها زیاد می گیرد، به پلیس و ریاست معادن باید پول بدهم و ...
این صحنه مرا خیلی متأثر ساخت و به یاد دوران نوجوانی ام در ایران انداخت که سه نفری یک موتر تربوز را خالی می کردیم، نفری 20 تومان می گرفتیم، تازه خوشحال هم بودیم که کار کردیم. اما ما آن زمان نان آور خانواده نبودیم اما اینها نان آور خانواده اند!!

گاهی انسان چقدر طماع و حریص می شود که انسانیت اش را فراموش می کند، ضرب المثلی می گوید: هرچقدر در وجود آدمی حرص جای گیرد به همان قیاس انسانیت فرار می کند.
باید فکری برای تغییر در زندگی این مردم کرد که این چنین اسیر طمع عده ای نشوند.