رسانه ها را خیلی ها می گویند رکن چهارم دیموکراسی، کنترل کننده قدرت و حکومت و نهاد اطلاع رسان و مورد اعتماد همه مردم و ... اما می خواهم با ذکر دو مثال ثابت کنم که در بامیان چنین نیست.
در کورس ژورنالیزم مدنی بودیم، موضوعی پیش آمد راجع به پروژه سرسبزی 50 هکتار تپه پشت میدان هوایی که ریاست زراعت چندی پیش اعلام کرد و فعلا" هم کارگران مشغول کار در آن ساحه دیده می شوند، می خواستم نظرات کارشناسی دیپارتمنت زراعت دانشگاه بامیان را راجع به موفقیت یا عدم موفقیت این پروژه سئوال کنم، تلفن زدم به استاد پویش، استاد زراعت که در دانشگاه و در جمع دیگر اساتید بود، سئوال را از وی پرسیدم اما با تعجب دریافتم که وی اصلا" از موضوع خبر ندارد، گوشی را داد به دیگر اساتید از جمله استاد جعفری که معاون دانشگاه هم است او هم اطلاع دقیق و فنی از این پروژه نداشت و دست آخر هم گفت: خوب است و ما موافقیم!!
چند روز بعد رفتم به دانشگاه استاد پویش را از نزدیک دیدم و گله کردم که چرا و ... اما او هم از رسانه ها گله کرد که این خبر را در اختیار آنها نگذاشته اند راست هم می گفت: در بامیان هیچ روزنامه و هفته نامه ای چاپ نمی شود، فقط رادیو بامیان است که به گفته استاد آنها مثل سایر مردم به این رادیو گوش نمی دهند، چون برنامه ای ندارد و از ریاست زراعت گله کرد که حتی اجازه نمی دهند دانشجویانشان را در فارم های نمایشی این ریاست که موسسه کشاورزی جهانی آنها را دایر کرده برای تمرین و آموزش ببرند.
مثال دوم باز هم در کورس فوق بحث روی نقش ژورنالیستان در اعاده حیثیت حرفه ای شان شد، نقل شد که چندی پیش خبرنگاری خبری را به نقل از زمریالی طرزی باستان شناس معروف افغانی و پسر برادر محمود طرزی (پدر ژورنالیزم) افغانی نشر می کند که جناب پروفسور آنرا تکذیب می کند، این خبر طرزی را در معرض اتهام سرقت آثار باستانی قرار داد، وی با آن خبرنگار مشاجره می کند که چرا چنین خبر کذبی را منتشر کرده است و خبرنگار هم از خود دفاع می کند و کار نزدیک بود به یخن کشک و درگیری فیزیکی بیانجامد (بیشتر از سوی خبرنگار)
استاد کورس از شرکت کنندگان که بیشتر خبرنگار بودند پرسید شما چه عکس العمل نشان دادید؟ کسی جوابی نداشت، وی گفت: شما ترتیب برنامه ای رادیویی، تلویزیونی یا مطبوعاتی باید با طرفین موضوع صحبت می کردید و از حیثیت مسلکی خود دفاع می کردید و به جامعه اطمینان می دادید که همه ژورنالستان تخطی نمی کنند و کسی که تخطی کرد افشاء می شود.
مثال دوم باز هم در کورس فوق بحث روی نقش ژورنالیستان در اعاده حیثیت حرفه ای شان شد، نقل شد که چندی پیش خبرنگاری خبری را به نقل از زمریالی طرزی باستان شناس معروف افغانی و پسر برادر محمود طرزی (پدر ژورنالیزم) افغانی نشر می کند که جناب پروفسور آنرا تکذیب می کند، این خبر طرزی را در معرض اتهام سرقت آثار باستانی قرار داد، وی با آن خبرنگار مشاجره می کند که چرا چنین خبر کذبی را منتشر کرده است و خبرنگار هم از خود دفاع می کند و کار نزدیک بود به یخن کشک و درگیری فیزیکی بیانجامد (بیشتر از سوی خبرنگار)
استاد کورس از شرکت کنندگان که بیشتر خبرنگار بودند پرسید شما چه عکس العمل نشان دادید؟ کسی جوابی نداشت، وی گفت: شما ترتیب برنامه ای رادیویی، تلویزیونی یا مطبوعاتی باید با طرفین موضوع صحبت می کردید و از حیثیت مسلکی خود دفاع می کردید و به جامعه اطمینان می دادید که همه ژورنالستان تخطی نمی کنند و کسی که تخطی کرد افشاء می شود.
۱ نظر:
ظاهر جان درود
"حمید"
ارسال یک نظر