چهارده کیلومتر پیاده روی

دیروز ساعت یک بعدالظهر که هوا خیلی گرم بود، از زیر کوتل چونی با موتر تونس (تویوتا مستعمل جاپانی) ام داشتم بطرف خانه می رفتم، ده دوازده نفر از دختر خانم های دانشجوی دانشگاه بامیان خسته و کوفته در کنار سرک مرا ایستاد کردند، حدود ده نفر شان را که جای می شد سوار کردم، گفتم کجا می روید؟ پاسخ دادند: لیلیه

با آنکه لیلیه شان دور بود حرفی نزدم، آنها را رساندم، دو مرتبه آمده و گروه دیگرشان را که باقی مانده بودند نیز رساندم، آنها گفتند: تشکر خلیفه صاحب!

روزهای دیگر یک کاستر شبیه مینی بوس دانشگاه آنها را حمل و نقل می کرد، پرسیدم موترتان کجاست؟ گفتند: حدود یک هفته است که کمانی شکستانده است، آنها (حدود سی نفر) ساکنین لیله، لیله ای که از برکت بنیاد بیات ساخته شده گفتند: مجبورند صبح ها فاصله هفت کیلومتری لیلیه تا دانشگاه را که دو کوتل در مسیر داشته در مدت دو ساعت و چهل دقیقه بروند و و ظهر ها همین فاصله را در همان مدت برگردند.

بامیان سرویس حمل نقل عمومی درون شهری ندارد، چون ساختار شهر مانند ندارد، نه قریه است و نه شهر چیزی مابین این دو، چند موتر شخصی در بازار هست که برای رفتن به این مسافت حد اقل یکهزار افغانی مطالبه خواهند کرد، چنین پولی برای دانشجوی دختر هزاره اصلا" قابل پرداخت نیست.

دختران دانشجو که بنام بامیان و هزاره جات بامیان را انتخاب کرده اند، چه گناهی کرده اند که روزانه آنهم در ماه مبارک رمضان در هوای گرم چهارده کیلومتر در پنج و نیم ساعت پیاده روی کنند؟ شاید گفته شود که موقت است، سئوال این است که حتی نباید یک روز چنین اتفاقی بیفتد، اگر آن موتر خراب می شود، موتر که در بازار کم نیست و بودجه سمینار و کنفرانس و ورکشاپ و فند دونران هم که کم نیست! اگر دختر رئیس دانشگاه یا یکی دیگر از مسئولین بود او هم مجبور بود همین کار را کند؟ چرا ما چیزی که برای خود می خواهیم برای دیگران نمی خواهیم؟، دختران جوان دانشجو آنهم در شهری سنتی روزانه چهارده کیلومتر پیش چشمان همه ما پیاده روی می کنند و ما همچنان ناظریم، این درحالی است که روزانه دهها موتر موسسات در شهر بامیان بدنبال یک کیلو کچالو، یک دانه ساجق یا کارت تلفن در رفت و آمدند؟ و بنا به پالیسی شان حق ندارند کسی را سوار کنند.