پایان مقاومت و سرگردانی بیجاشدگان

ساعاتی پیش از سفر به ولسوالی های دایمرداد ( بخش هزاره نشین و آسیب دیده )، حصه اول، حصه دو بهسود مانند سفر گذشته با قلبی محزون برگشتم.
با این تفاوت که دیروز یک شکم سیر اشک در زیر منبر استاد غلامحسین ناصری فرمانده مقاومت در حسینه شیخ قلعه کجاب ریختم، او از فقر و محرومیت و بی پناهی مجاهدین اش می گفت، او از توسل اش به زنجیر و دیگدان منبر قریه اش قبل از جنگ می گفت،

او از حمله سازمان یافته " ستم ملی" 117 ساله می گفت، بعدا" او از حسین و زینب و اطفال اش گفت و من مصیبت خانم شریفه در زریافته دایمرداد که با اولاد هایش سرگردان به دور خانه سوخته اش می گشت و پیش من اشک ریخت را تجسم می کردم و ناله های شهربانو زنی آواره از قریه تخت دایمرداد که فقط دو سیر آرد برای خوردن داشت بیاد آوردم و اشک ریختم، من در محل قتلگاه داکتر محمد و محمدعلی و ... که بی گناه در قریه سیاگگ دایمرداد به عنوان هیئت رفته بوده و شهید شدند، کلاه و دستار و عینک و کفش خون آلودشان را دیده بودم در ذهنم بود اشک ریختم.
من این بار کمی خود را سبک احساس می کنم.

ناصری و فیضی 17 اسد در محفلی که در بادآسیاب برگزار شده بود، ختم مقاومت و دفاع خود و همرزمانشان را در امسال اعلام کردند و یادآور شدند که به حالت آماده باش تا حل نهایی کوچی گری به سر خواهند برد، ناصری تاکید کرد اگر حل آن از راههای مسالمت آمیز امکان نداشت، سال آینده با آمادگی بیشتر جغرافیای جنگ را تغییر خواهند داد.

محرومبت و پی پناهی آوارگانی که با اندک وسایل و مواشی که با خود برده و از گزند آفت و سارقین مصون مانده و اینک با خانه های سوخته و زمین های نابود شده روبرو شده اند از نزدیک دیدم، چی کار می توانستم برایشان انجام دهم، هزاران خانواده بودند، بعضی وقت ها از خودم شرم داشتم که با آنها روبرو شوم، آنها خیال می کردند که هیئت آمده و کمک خواهند کرد، من می گفتم من فقط خبرنگارم، ناامید می شدند، اما فریاد می کردند مظلومیت و بی گناهی شان را و من فقط تنها دل خوشی ام انعکاس این فریاد بود و بس.

دیدار با استاد ناصری و گفتگو با وی، مطالعه وضعیت زندگی بی شدگان که بازگشته اند، عمق جنایت و وحشی گری کوچی نماها، مظلومیت شهدای هیئت دایمرداد از دستاوردهای این سفر می دانم که خواهم کوشید در روز های آینده با شما شریک کنم.