عکس هایی از بی جاشدگان دایمرداد

محمد علی- بند قول - دایمرداد: این خانه را سال گذشته ساخته بودم، تمام اموالم زیر خاک شده است.
شهربانو مادر 6 دختر-قریه تخت - دایمرداد: "بیش از 37 روز در کوه ( سیاخاک و اونی) بودیم، یک هفته است آمدیم، هیچ چیز برایم نمانده، یک گاو داشتیم 9000 سودا کدیم، 12 مال ( گوسفند) داشتیم، حالا 5 تای آن مانده مابقی در راه یا گم شده یا بر اثر مریضی مرده، شوهرم پیر است، کالای الیشی ( تبدیلی) برای بچه هایم نمانده، ده خانه یک سیر بیشتر آرد نداریم، هیچ کس تا حالا به ما کمک نکرده است، غضب خدا سر ما آمده"
شریفه - زریافته - دایمرداد: خانه دو منزله شان به کلی سوخته است، او الماری، فرش و لوازم منزل اش را که سوخته و زیر خروارها خاک بود نشانم داد، او نتوانست جلوی اشکهایش را بگیرد، برای یک زن خانه و اثاثیه اش بسیار شیرین است او گفت: بچه هایم سرگردان دور خانه می گردند و می پرسند: " آبی (مادر) بچی خانه مو سوخته؟" او اکنون در خانه همسایه شان زندگی می کنند. او گفت 6 روز ده اونی بودیم، 20 روز ده کابل یک خانه ره به 1300 افغانی کرایه کرده بودیم، 15 مال داشتیم، نیم بها فروختیم، پول آنرا یک بوجی آرد و یک قوطی روغن خریدیم، اکنون حتی پول پای پوش برای بچه هایم ندارم.

غلام رسول - باشنده قریه بند راه - دایمرداد: چهار خانه عصری اش که تازه انداخته بود، همگی سوخته است، تعجب کردم که این پیرمرد چطور سکته نکرده است، مال دنیا شیرین است، درست کردن خانه های عصری در هزاره جات یک آرزو است.

فاطمه مادری است از قریه جوقول دایمرداد، او 35 روز پیش زیر آتش و گلوله از خانه خارج شد، خیلی از اثاثیه و اموال اش را نتوانست خارج کند، این مرغ را هم به امان خدا گذاشت، بعد از برگشت می بیند که مرغ اش تخم هایی گذاشته و آنرا تبدیل به چوچه کرده است، این چوچه ها محصول جنگ است.