این دو مادر هرکدام بیش از چهار تن از عزیزان خود را در قتل عام یکاولنگ ( 17 جدی 1379که سه روز دوام داشت و در حدود 300 نفر افراد ملکی بی گناه توسط طالبان کشته شدند) از دست داده اند و اینک با انبوهی از بازماندگان آنها (بیوه زنان و یتیم ها) با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند.در اجتماع قربانیان یکاولنگ، آنها خواهان پیگری قاتلین عزیزان شان می باشد، آنها خواهان انتقام و محاکمه اند.
انتقام؛ چیزی که برنامه عدالت انتقالی از آن بیزار است، این برنامه به هدف ترویج صلح، مصالحه، عدم تکرار جنگ و زندگی مرفه برای آینده است، به نظر می رسد که مردم یکاولنگ سخت به این برنامه نیازمند اند، تا با گذشته تسویه کنند، اگر با آنها زیاد صحبت شود، آنها به حداقل هم راضی می شوند، معذرت خواهی عاملین!!
آنها ناراحت بودند که هنوز عاملین بر سر قدرت اند، فعالان حقوق بشر و تأتر ا-خ 5787 به آنها یاد آور شد که خودتان با تشکیل نهادهای مدنی می توانید خواسته تان را پیگیری کنید به عاملین رأی ندهید، خواب آرام را از چشمانشان بگیرید تا آنها بیایند در مقابل تان پاسخگو باشند.
مسئله دیگر که در بین قربانیان یکاولنگ جدی است، آن این است که بیشتر آنها از قوم سادات هستند، آنها کسان دیگری را غیر از طالبان مسئول کشتار و قتل عام می دانند که باید این حقایق برایشان روشن گردد تا آنها بین خادم و خائن فرق قایل شوند.
برای رسیدن به صلح حقیقی، پایدار و واقعی نیازمندیم که به خواست و نظر قربانیان ( 70 درصد ملت افغانستان) رسیدگی شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر