آوارگان بهسود را دریابید

امروز به دیدن شماری از آوارگان بهسود که در بیابان خشک جگره خیل مرکز بامیان خیمه زده بودند رفته بودم.
بیست خیمه، همگی زنان و اطفال و پیرمردان بودند، بیش از 200 خانواده دیگر پای کوتل آجه گگ - کالو مانده اند و امکانات نداشته اند که به مرکز خود را برسانند.

آنان از کمبود آب، مواد غذایی، سوخت، روشنایی، امنیت، دارو و داکتر شکایت داشتند، آنان نمی خواستند به بامیان بیایند، بدلیل ترس از نا امنی در مسیر اونی -چلم جای - دوست قول شبانه فرار کرده و خود را به بامیان رسانده اند، همچنین آنان به ترانسپورت برای بازگشت شان نیاز داشتند.

آنان سیزده روز است که در بامیان زندگی می کنند، فقط روزهای اول هلال احمر مقداری کمک اولیه، آنهم برای یک روز برای شان داده و دیگر هیچ.

کمیته اضطرار ولایت بامیان نیز قرار است روز چهار شنبه مقداری کمک به این بی جا شدگان برساند.
مردم بامیان نیز تاکنون به این مهاجرین کمکی نکرده اند، بی جا شدگان از مردم می خواستند که حال و روزشان را درک کنند آنها می گفتند: خدا نکند چنین روز به سر شما بیاید و اگر بیاید روز ما را خواهید فهمید.