به محض رسیدن به کابل-برچی سراغ دکانهای عرضه مطبوعات (قرطاسیه فروشی) به هوای یافتن روزنامه رفتم، اما نه هنوز مردم برچی روزنامه خوان نشده اند، از پل سوخته روزنامه های هشت صبح، افغانستان، پیمان و راه نجات و هفته نامه های مشارکت، کابل، غزنی، رسانه، جامعه را خریدم (مردم برای مطبوعات پولی نمی پردازند).
با شوق تمام شروع به مطالعه آنها کردم، اما بعد از نیم ساعت مرور آنها تمام شد و چیز تازه و به درد بخور نیافتم، بجز مطلبی از کاظم کاظمی در روزنامه پیمان که فرق "است" و "هست" را توضیح داده بود.
فهمیدم که گناه مردم نیست که روزنامه نمی خوانند و گناه اهالی مطبوعات هم نیست که فارغ از مخاطب نوشته می کنند و رایگان توزیع می کنند. (فند و پروژه است که باید تطبیق گردد)
اگر وضعیت مطبوعات ما چنین باشد، در چند سال آینده دچار سرخوردگی خواهیم شد، نباید به کمیت آنها بنازیم (بیش از 20 رادیو، 15 تلویزیون، 15 روزنامه و دهها هفته نامه و ماهنامه در کابل)
آقا کیفیت مهم است نه کمیت! ورنه زحمت ناقی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر